vorige keren
ELW 46: NOVICE JULIE OVER WAAROM KIEZEN VOOR ELW*
Archieven
Ook bij de toespraak van Julie leren we wat Gods Liefde betekent in de praktijk. ‘Mijn ouders waren katholiek en wilden een dieper geloof aan ons, hun kinderen geven. Op een gegeven dag zijn we met ons gezin naar Medjugorje op bedevaart gegaan en hebben daar de diepere waarde van de dagelijkse Eucharistie, van het rozenkransgebed, van de maandelijkse biecht en van de aanbidding van het Allerheiligste Sacrament leren kennen.
Dat seksualiteit enkel binnen het huwelijk thuishoort was voor mij vanzelfsprekend. Toen ik een affiche van ‘Echte Liefde Wacht’ zag, was mijn reactie: “Daar wil ik naartoe!” Ik vond dat een prachtig ideaal en heb dan ook direct mijn belofte afgelegd om kuis te leven tot aan mijn huwelijk. Ik heb ook een ring laten maken waarin staat: ELW, 8 oktober 2005, en deed die ring ook aan als bemoediging. Door die ring stelden sommige mensen vragen en zo kon ik ook praten over het ideaal van ELW. Ook het kaartje met de belofte had ik steeds bij.
Op mijn 18de levensjaar ben ik verpleegkunde gaan studeren. In die school werd ik wel wat uitgelachen voor mijn geloof door sommige medestudenten. In familieverband zochten we plaatsen op waar we ons konden verdiepen in het geloof: Lourdes, Medjugorje, Fatima, Rome,… Mijn medeleerlingen toonden weinig respect voor mij en waren vaak al seksueel actief, maar daardoor werd ik enkel maar sterker in mijn overtuiging. Ik was een soort van buitenaards wezen voor hen: mijn kleding was anders, mijn gewoontes, mijn interesses,… Op 21-jarige leeftijd was ik afgestudeerd, en heb dan eerst drie maanden vrijwilligerswerk gedaan in Jeruzalem. Dat was een heel bijzondere periode, want ik kon werken op een toch wel bijzondere plaats.
Daarna ben ik dan beginnen werken in een ziekenhuis. Van meet af aan heb ik mijn katholieke overtuiging aan hen kenbaar gemaakt. Ik werkte daar heel graag en werd geplaatst in de mobiele equipe waar ik niet in contact kwam met zaken waar ik niet achter stond op ethisch vlak. Ze vroegen mij bijvoorbeeld niet bij euthanasie. Ik moest ook niet gaan helpen bij de gynaecologie waar dingen gebeuren waar ik helemaal niet achter stond, zoals sterilisaties, e.d.
Ik verlangde wel echt naar een huwelijk, en vanaf de dag van mijn belofte bad ik elke dag voor die jongen. Belangrijke zaken in mijn leven waren: mijn familie, mijn ouders, muziek,… Op 22-jarige leeftijd had ik nog steeds mijn toekomstige man niet ontdekt. Ik was volkomen gelukkig, behalve voor dat éne punt. Er waren wel jongens die op mijn pad kwamen, maar bij mij klikte het keer op keer niet. De verliefdheid ontbrak, de vlinders in mijn buik waren er niet, en ik zat met twijfels. Daarom ging ik naar Rome om te gaan bidden bij het graf van paus Johannes Paulus II; hij heeft toch de theologie van het lichaam uitgediept, weet veel over gezinnen, relaties, enz….hij zou mij dus raad kunnen geven. Op een gegeven dag ontmoette ik een goede vriend die ik in het verleden al vaak om raad had gevraagd, en hij vroeg mij of ik al nagedacht had om zuster te worden. Maar mijn droom was: trouwen en kinderen krijgen. Een paar zusters passeerden, en hij opnieuw: ‘Julie, echt, heb je daar al over nagedacht?’ En zo bleef hij maar doorgaan tot ik mij begon te ergeren.
Dus ik antwoordde: ‘Gij moogt op uw kop gaan staan, maar ik ga nooit van mijn leven naar een klooster gaan!’ En in Vlaanderen is er hoog nood aan christelijke gezinnen; als alle katholieke meisjes naar het klooster zouden gaan, dan is het met de Katholieke Kerk hier gedaan! Mijn roeping is het huwelijk, punt, andere lijn!
Door die ontmoeting zat ik dus heel geagiteerd in een kerk, tot het plots tot me doordrong dat ik nog nooit had stilgestaan bij de vraag: ‘God, wat wilt Gij van mij?’ Het was alsof de grond onder mijn voeten wegzakte. Het voelde alsof ik nergens stond, omdat de eerste vraag die beantwoord moest worden, was: ‘Julie, wat is uw roeping?’ Ik kwam tot het besef dat ik die heel cruciale vraag al heel mijn leven lang had overgeslagen. Een week later ging ik naar een gebedsweekend bij de zusters van liefde. Ik zag de zusters binnenkomen, en mijn hart begon heftig tekeer te gaan…waarom zou ik heel mijn leven opzij zetten…om in een klooster te gaan wonen?? Ik voelde mij ellendig, maar bleef voet bij stuk houden, ook tegenover God: ja voor een huwelijk, neen voor een roeping! Alleen al mijn ouders en mijn familie achterlaten zou al teveel gevraagd zijn. En ook: nooit eigen kinderen krijgen… dat was ondenkbaar! Maar God zond een andere priester die ik kende en ik ging te biechten bij hem. Ik zei: ‘Ik hou wel van het klooster, maar ik zie het echt niet zitten.’ Hij antwoordde: ‘God roept je niet naar iets dat je droevig zal maken, maar naar iets dat je gelukkig zal maken!’ Daarna bleef ik maar tekenen krijgen in het voordeel van de keuze voor het kloosterleven. Het werd heel zwaar. Op een gegeven dag begeleidde ik een gebedsgroep naar Israël, en ik had mij voorgenomen om de laatste dag tijd vrij te maken om definitief te beslissen; ja, om te beslissen tussen mijn wil en Gods wil. De laatste dag brak aan en ik ging op weg met het voornemen dé beslissing van mijn leven te nemen, maar het was bijna tijd om te vertrekken en nog steeds was er geen beslissing…’Sorry God, maar dat gaat niet, het is boven mijn krachten…’ Dan kwam er een priester op mij af die ik kende en hij kwam naast mij zitten. Ik voelde mij ellendig, maar kon dat niet uiten. De priester ging nog een zegen over mij uitspreken, en tijdens die zegen en het gebed voelde ik vrede over mij neerdalen. Het werd wel de hoogste tijd indien ik de taxi nog wilde halen, en in zeven haasten zei ik tegen God: ‘Goede God, bedankt!’, en dan, uit het diepst van mijn hart: ‘Het is goed God, ik ga Uw wil doen, ik ga niet mijn wil doen; het is een ja. Gij hebt Uw leven voor mij gegeven, ik ga mijn leven geven voor U.’ En op dat moment was ik de gelukkigste persoon in heel de wereld. Ik ben er zeker van dat door de zegen en het gebed van die laatste priester ik de genade gekregen heb te kiezen voor iets waar ik toen totaal niet achter stond, en zonder God zou het niet mogelijk geweest zijn. Iedereen was droevig dat ze naar huis moesten, maar ik was dolgelukkig, want ik had mijn antwoord, ik was er klaar voor!
Een week later was het terug gebedsweekend bij de zusters, en ik zat daar…de zusters wisten het nog niet…maar alles opgeven was op dat moment in orde, want het was Gods wil. Dan is alles snel gegaan, ik heb een brief geschreven om mijn woorden om te zetten in daden. Ook mijn ouders waren er aangenaam mee verrast. Let wel, voor ouders is het ook een offer om een dochter af te geven aan de Kerk! Ik heb dan samen met mijn ouders nog een ‘afscheidsbedevaart’ gedaan waar we echt van genoten hebben.
Op 19 maart 2015 ben ik dan ingetreden. Alles waar ik vroeger voor op bedevaart ging, krijg ik nu elke dag zonder dat ik erom moet vragen. Een roeping zag ik vroeger echt niet zitten, maar het is de beste keuze die ik ooit gemaakt heb. Na een jaar in het klooster was mijn wens om ooit moeder te worden verdwenen, en na een jaar kreeg ik een groep van acht kindjes onder mijn hoede. Die kinderen komen uit heel tragische thuissituaties, van heel heidense gezinnen, waar ze zonder liefde opgevoed zijn. Wij tonen ze liefde. Nu hebben we al 32 kindjes, opgesplitst in vier groepen van acht kindjes. Die kinderen zitten niet zomaar bij ons, maar wel omdat de situatie bij hen thuis het echt niet toelaat. Het mooie nu is, dat wanneer ik opsta, dat is op de plaats waar God wil dat ik ben, dat ik het leven leid waartoe God mij geroepen heeft!
Reageren is niet langer mogelijk.